Weer thuis!

Hoihoi iedereen!

ik ben weer terug in Nederland. Donderdagavond rond 6 uur ben ik geland op Schiphol na een reis van bijna 20 uur. Daar wachtten mam en Eline mij op, compleet met spandoek! Was een leuk weerzien, wel ff een traantje weggepinkt. Deels van blijdschap dat ik terug was, deels van verdriet dat ik nu echt terug was en alles en iedereen in CR achter heb moeten laten. Nu schrijf ik mijn laatste blog over de laatste dagen in CR!

De laatste 2 weken van mijn stage heb ik vooral heeel veeel gewerkt, vrijwel elke dag 10 uur in het lab en een beetje aan m'n verslag geschreven. Ik (en Maria) hebben zo ongeveer het idee wat er met de kratermeer samples gebeurt in de IC en welke invloed de verschillende IC parameters op het resultaat hebben. Ook het probleem met de bubbles is opgelost, jeeh!
Gelukkig had ik ook nog een klein beetje tijd om leuke dingen te doen. Zo ben ik op vrijdag met Alfred naar vulkaan Turrialba geweest. Alfred is de Nederlandse gids die Oma en Ina mee op rondreis heeft genomen toen zij hier waren. We hadden afgesproken om samen nog iets te gaan doen voordat ik weer weg ging. Nou dat werd dus de vulkaan bezoeken. Hij was daar nog nooit geweest en het nationaal park is een paar jaar gesloten geweest vanwege de verhoogde activiteit. Nu is het park toch weer open (onder grote druk van de toeristenindustrie, omdat vulkaan Arenal al een jaar nix meer doet en toeristen geen actieve vulkaan kunnen tonen is niet goed voor de industrie, blablabla). 's Ochtends vroeg heeft Alfred mij op het vliegveld opgepikt en 2 uur later waren we aan de voet van de actieve krater. Echter, je moet met een gids in een jeep naar boven, dus het was ruim 1,5 uur wachten tot er genoeg mensen waren voor de toer. Inmiddels begonnen de wolken de top zo nu en dan te verbergen en ik heb nogal aangedrongen dat we echt snel moesten vertrekken. Maarja, er mag maar max. 1 tourgroep per keer het park in en we moesten wachten tot de eerste groep terug was. Erg goedkoop was het ook niet, 30 dollar p.p. Met lief lachen en zeggen dat ik op de UNA werk en hier al een half jaar woon heb ik het voor elkaar gekregen residence prijs te betalen, 14 dollar. Nog steeds veel maar een stuk schappelijker! Met 6 mensen en gids in een jeep naar boven. Daar hadden we geluk en konden we de actieve west krater zien vanaf de mirador. Nu bleek wel dat de gids echt nix over de vulkaan wist, dus ik heb zoveel als ik over Turrialba wist aan hem uitgelegd en zijn e-mail adres gevraagd en later nog wat OVSICORI bulletins naar hem gemaild, zodat hij in het vervolg de toeristen wel wat nuttigs kan vertellen... Dit is echt het probleem van Costa Rica, gidsen weten vaak echt niet waar ze het over hebben en geven verkeerde info. Alfred is zelf natuurgids en had dat ook al regelmatig opgemerkt. Naja, het was een leuke dag uit (en ik was er natuurlijk al met collega's geweest een tijdje terug en toen hadden we geen last van de 'toeristen restricties' ;) ).
En 's ochtends toen we naar boven reden was het zo helder dat we de Caribische kust in de verte zagen liggen! 's Middags nog de kerk van Cartago bezocht, die kerk waar gelovigen elk jaar op bedevaart naartoe gaan en dan het laatste stuk op hun knieën afleggen. Vond het een bizar gezicht als ik eerlijk ben... De kerk van binnen was wel echt mooi, vooral de hoge koepel in het midden en alle kleine raampjes in het plafond.
Op de terugweg naar Heredia kwamen we in de middagspits van San Jose terecht. Dat was een ervaring op zich, want had er wel van gehoord maar nog niet zelf meegemaakt. Bizar dat je 3 uur over 20km kunt doen... Daaruit blijkt maar hoe hard de Centrale Vallei aan een beter wegennet toe is! (of ze moeten het spoor weer in gebruik nemen, scheelt een heleboel luchtvervuiling en smog!).

Op de laatste zondag ben ik met Anna-Sophie (meisje uit België die sinds 2 weken ook in Casa Kuki woont) naar Poás geweest. Ik had haar al de oren van het hoofd gekletst over vulkanen en toen vroeg ze of ik nog van plan was eentje te bezoeken voor ik weg ging... Nou waarom ook niet! En zo zaten we zondag ochtend vroeg in de publieke bus naar Poás. Dit ging ook weer op z'n toeristens: Langszaam, onderweg stoppen bij toeristenwinkeltjes en veel te laat boven aankomen waardoor de wolken het zicht al deels weggenomen hadden. Gelukkig stond er veel wind en werd de krater een aantal keer schoon geblazen en hadden we mooi zicht op laguna Caliente en de dome. Het meer is echt appel groen op het moment door alle zwavel. De dome stoomt als een gekke, ook niet zo raar als je weet dat de fumaroles 900graden zijn... Het schijnt dat je 's nachts de dome kan zien gloeien (black body radiation). Heb er foto's van gezien van aantal collega's. Helaas is het er niet meer van gekomen dat we 's nachts konden observeren. Collega's gaan ergens komende week (grrr...).

En maandag was het moederdag! Ja echt, op maandag, en vrijwel iedereen had een dag vrij! De uni en OVSICORI waren dicht. In casa Kuki (zo heet mijn gastgezin) heeft iedereen een gerecht uit zijn of haar land gekookt/gebakken en 's avonds hadden we een internationaal diner. Hartige crepes uit Frankrijk, Rode kool uit Nederland, chocolade taart uit België, honingwijn uit Mexico en als toetje ook nog Appeltaart! Ik had nog nooit appeltaart gebakken maar deze was echt om te smullen! Had 2 appeltaarten gebakken, 1-tje voor mijn gastgezin en 1-tje voor mijn collega's. Die was voor mijn afscheid op dinsdag. Lekker met z'n allen appeltaart eten bij de koffie! En lekker dat ze hem vonden :) . Als verrassing hadden Evelyn en Zaida arroz con leche (rijst met melk) gekookt in een enorm grote pan. Dus 's middags zaten we wederom met alle collega's in de keuken arroz con leche te eten! Super lief dat ze dat voor mij gedaan hadden.

Dinsdagavond mijn tas ingepakt. Nog behoorlijk wat dingen achter moeten laten, want het paste simpelweg niet. Vooral oude en kapotte kleren achtergelaten en een paar schoenen en wat kleine prullaria die ik had gekocht (waaronder een super schattig houten aapje en een kokosnoot varken spaarpot :( ). Woensdagochtend met al mijn spullen naar het OVSICORI vertrokken, afscheid genomen van Hannia (tranen!) en 's ochtends zoveel mogelijk van mijn werk afgemaakt, samples in het lab genummerd (zodat we later daar nog wat mee kunnen) en afscheid genomen van mijn collega's. Nou dat viel niet echt makkelijk, vooral Christian, Geoffroy, Efrain en Evelyn ga ik missen. En natuurlijk Maria, mijn supervisor. Met de taxi naar het vliegveld gegaan en vanuit het vliegtuigraampje een laatste glimp op Costa Rica geworpen, tot we boven de wolken zaten. Wat grappig was is dat de top van vulkaan Irazu nog heel even door de wolken heen piepte alsof ie wou zeggen: tot snel!

Dit is het einde van mijn half jaar in Costa Rica en het einde van mijn blog. Het was een mooi half jaar, met geweldige ervaringen die ik niet snel zou vergeten. Ik heb een nieuwe taal geleerd, veel nieuwe vrienden gemaakt en veel nieuwe mensen ontmoet. Ik heb een aantal collega's moeten beloven met vulkanen te blijven werken en ik weet zeker dat ik dat de komende jaren ook zal blijven doen! Wie weet werk ik over een aantal jaar zelf wel op een observatorium ergens in de wereld...

Pura Vida!

Annika